مقایسه تأثیر تمرین درمانی با تحریک الکتریکی عصب از طریق پوست در بهبود درد و عملکرد بیماران با سندرم درد پاتلوفمورال

چکیده: مقدمه و هدف: سندرم درد پاتلوفمورال یکی از شایع ترین اختلال های مفصل زانو در بزرگسالان است. برخی مواقع این بیماری مزمن شده و فعالیت های فرد را محدود میکند. این مطالعه به منظور مقایسه تأثیر تمرین درمانی با تحریک الکتریکی عصب از طریق پوست در بهبود درد و عملکرد بیماران با سندرم درد پاتلوفمورال انجام گردید. مواد و روش ها: این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی دو سوکور در کلینیک های فیزیوتراپی زاهدان در سال 1386 انجام شد. 32 بیمار با تشخیص سندرم درد پاتلوفمورال مورد مطالعه قرار گرفتند. بیماران به صورت تصادفی در دو گروه مساوی تمرین درمانی شامل؛ ورزشهای کششی و تقویتی عضلات ران، زانو و ساق و تحریک الکتریکی عصب از طریق پوست قرار گرفتند. درد با مقیاس اندازه گیری دیداری درد، عملکرد زانو با مقیاس کاوس، محیط ران با متر نواری و دامنه حرکتی با گونیامتر قبل و پس از درمان اندازهگیری شدند. برنامه درمان برای هر دو گروه شامل؛ ده جلسه، هر هفته سه جلسه و هر جلسه حدود یک ساعت بود. از آزمون های تی مستقل، مان ویتنی، تی زوج و ویلکاکسون به ترتیب برای مقایسه نتایج قبل و بعد درمان بین گروهی و درون گروهی، در محیط نرمافزار spss استفاده گردید. یافته ها: میانگین نمره عملکرد زانو در گروه تحریک الکتریکی از 25/19± 53/100 به 25/18±87/130 و در گروه تمرین درمانی از 69/22±67/107 به 11/15± 47/131 افزایش یافت (001/0=p). در هر دو گروه میانگین نمرات زیر گروههای عملکرد زانو شامل؛ علایم سوبژکتیو، درد، محدودیت عملکرد، فعالیت های ورزشی و شیوه زندگی بهبودی نشان داد (05/0p<). درد و دامنه حرکتی فلکسیون زانو در هر دو گروه بهبودی پیدا کرد (05/0p<). افزایش دامنه حرکتی فلکسیون زانو بعد از درمان در گروه تمرین درمانی بیشتر از گروه تحریک الکتریکی بود(008/0=p). نتیجه گیری: هر دو برنامه تحریک الکتریکی عصب از طریق پوست و تمرین درمانی در درمان سندرم درد پاتلوفمورال مؤثر هستند، اما تمرین درمانی در افزایش دامنه حرکتی فلکسیون زانو مؤثرتر است. واژه های کلیدی: سندرم درد پاتلوفمورال، تمرین درمانی، تحریک الکتریکی، عملکرد زانو